Opgedragen aan de opa van Sebastiaan

Vermoeid telt hij zijn laatste dagen
De klok die steeds lijkt te vertragen
Lange uren die duren en duren
De pijn die hij steeds sterker voelt

“Zo is er niets meer aan” spookt door mijn hoofd
De woorden houden mijn hart verdoofd
Zijn levenskracht die hem langzaam verlaat
Voor zo’n einde is geen leven toch bedoeld

En ze zeggen ga door, vecht voor je bestaan
Maar het is moeilijk om zo door te blijven leven
En ik hoop dat je nog niet opgeeft
Omdat ik nog te veel van je hou
Nog teveel van je hou

En als ook maar een deel van mijn gedachten
Jouw pijn een klein beetje kon verzachten
Dacht ik alleen nog aan jou
Alleen nog maar aan jou

Maar langzaam tel je de laatste dagen
De klok die elke dag blijft vertragen
Lange uren die duren en duren
De pijn die je steeds meer voelt
Voor zo’n einde is geen leven toch bedoeld